Je bestaat slechts in zwartwit
als je aan het treinraam zit.

Waar ga je heen als je besmuikt kijkt
en de stationsklok tersluiks ontwijkt?

De tinten grijs kunnen je van de wijs
brengen (elke herinnering heeft z’n prijs).

Waar heeft je hartje sneller voor geklopt,
nu het zo keurig en op tijd is gestopt?

Sissend komt de trein tot stilstand,
en jij bent in een ander land.

Je verstuurt geen ansichtkaart,
ook niet als de lucht is opgeklaard.

Hoe meer je kleurt, des te meer dood
vloeit uit het genadeloze potlood.

© 2011 Danny Habets