Er is geen afstand, zo aftands
zijn wij, zo tam. Geen vinger omhoog

Die niet naar de hemel wijst,
ook al is hij net zo klein

als kleinduimpje en net zo groot
als de verhalen die je eruit zoog,
die genoeglijk klonteren, vergroeien,
en vergeefs leegbloeden.

Ik houd mij liever doof
dan dood. De grond is koud.

Het is een kwestie van zich verhouden.
Tussen zelfbehoud en je vloeibare,

riviergelijke verlangen, want daar zit ik,
daar zit uiteindelijk niks.

© Danny Habets, april 2025