Wij zijn zeloten als het gaat
Om kleine dingen die we vinden
in groene, onbedorven staat,
en waaromheen wij handen winden.
Geen ding ontsnapt de wurggreep
van stennis, schennis en berouw.
Geen keel die ik niet dichter kneep,
al doe ik dat vooral voor jou.
Jij denkt als nachtegaal te zingen,
maar ik belet je vrije stem
om uit te vliegen, breek ad rem
je vleugels, pootjes, alle dingen
die jou maken maak ik dood.
Maar ook ik zelf raak uit het lood.
© Danny Habets, maart 2024
Ik ben een kloon in ’t diepst van mijn gedachten,
vermei mijzelf met levensangst, met halfzachte
noodverbanden en ouderdomsdetentie.
Ik leef wat los van mij en mijn intentie
en lijk wel tot die dubbeling verkoren,
alleen de bisschop wil er niet van horen.
Met overgave zing ik graag een lied
voor hem, maar liegen lukt mij niet.
Ik ken de gladde, uitgebeten sporen
die onze wandelingen toebehoren:
herhaling maakt ze diep en sleets.
Altijd diezelfde weg en passen steeds.
Altijd dezelfde rondjes om de kerk.
En toch is dát het echte levenswerk.
© Danny Habets
Ik sijpel door mijzelf heen, mijn ziel
Zweet ernstig uit zijn blauwe boerenkiel.
Wat maskerade kan een mens verdragen,
Maar peilt de made dan, hoe diep men viel?
Men kan wel alles in zijn kern bevragen
En denken aan het einde van zijn dagen.
Ik sijpel door mijzelf heen, mijn ziel
Doorzichtig, giftig, geestig onvoldragen.
Neem ik een duik? Het zwembad vol belofte:
Is er voldoende water voor een vis?
(Verzeker mij dan dat het nat genoeg is!)
Zo gaat het echter niet, te weinig bofte
Men met de omvang van het warme bad:
De diepte bleek een knullig zwart gat.
© Danny Habets
Ja, ook ik heb een tik van de Beatles meegekregen, terwijl in mijn geboortejaar 1971 de groep al uit elkaar was. De moord op John Lennon: ik kan het me nog herinneren, het maakte veel los. De televisie en mijn ouders hadden het erover.
Als een soort vanzelfsprekendheid zwierf in mijn ouderlijk huis hier en daar een LP van de Beatles rond, en ik meen zelfs enkele van die typerende Parlophone singletjes uit midden jaren ’60 (A Hard Days Night – was het o.a. die?). Natuurlijk hadden mijn ouders ook die bekende rode en blauwe dubbelalbums met bekendste nummers.
Het kan niet anders of je vroegste jaren vormen je muzieksmaak, hoe vaak en hoe zeer die later ook veranderingen ondergaat. Ik moet een van die albums op mijn kamer hebben gehad, want ik kende het hele album uit mijn hoofd, wist precies wat er na elk nummer kwam. In mijn kinderlijk verbasterende en verhaspelende Engels zong ik mee, want ik vond het heel mooi. Later ben ik dat album uit het oog verloren en tot voor kort wist niet meer welk album het was. Het exemplaar is kwijt en die precieze opeenvolging heb ik nooit meer gehoord – wel natuurlijk de enkele echte evergreen zoals Love me do en Twist and shout. Ik heb me wel vaak afgevraagd welk album het moet zijn geweest (naast de vraag waar precies dat exemplaar is beland).
Je stuit er ook niet zo makkelijk op, terwijl het heel erg voor de hand ligt. Maar in later jaren werd voor mij Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band belangrijk (een van de eerste cd’s in de verzameling van mijn vader begin jaren ’80), vanwege het experimenterende karakter. Daar komen dan nog later, als ik halverwege jaren ’90 weer platen begin te kopen Rubber Soul, Abbey Road en The White Album bij. Van die vroege “populaire” periode van de Beatles hoor je (of luisterde ik) meestal alleen die heel populaire nummers. Totdat ik vandaag eigenlijk uit een plotse behoefte iets van de Beatles wilde opzetten en dat min of meer willekeurig het album Please please me werd. Bij elk nummer werd ik blijer, wist ik weer exact welk nummer, of beter: welke klanken zouden volgen. Patroonherkenning. Dit was dat album van toen! Waarom was dit niet eerder gebeurd? Waarom heb ik nooit meer uit nieuwsgierigheid Please please me opgezet?
Eén reden is in elk geval de hoes van het album. Wat ik in mijn kindertijd op mijn platenspelertje afspeelde had namelijk niet de voor iedereen bekende hoes (zie boven), maar de hoes hiernaast (met dank aan Google). En die hoes vermeldt nergens, voor zover ik me herinner en kan zien, dat het een uitgave van het album Please please me is. Ik herinner me dat de hoes van dikker karton was, dus waarschijnlijk een Amerikaanse uitgave die via de export tot ons was gekomen.
Herkenning is een van de mogelijkheden tot diep geluk. Ik ben dus dat setje mp3’s aan het grijsdraaien – zo’n begrip dat in deze digitale tijd alleen nog maar metaforische betekenis kan hebben. Ondertussen wordt je hart ergens in tweeën gescheurd door de al te bekende klanken van I saw her standing there, Misery, maar vooral op de B-kant (nog zo’n begrip dat nu al velen voor vraagtekens stelt, vinyl-revival of niet) nummers als P.S. I Love You, Baby it’s you, Do you want to know a secret en A taste of honey.
Ik ben weer even thuis, een onbezorgd en nieuwsgierig kind.
#
ja, wij die bedorven zijn maar niet
dood liggen te wachten niet onverwacht
gestorven niet bang geen klacht
passeert de slimme lippen : niet
één zuchtje tegen de klippen op
de stoutmoedige hoeder van verwoesting
: steevast word ik zachter van genoegen
zacht als de trompetten als de strop
waarmee men verzuimt de pluim
te strijken de laatste resten de puin te ruimen
de fluim aan mijn voeten
zo weet je zo vertrouw je gereed
ben ik nog lang niet ik : vergeet
straks niet je grootmoe te begroeten
© Danny Habets, november 2014
#
daar sta je dan
verlost van vocalen, vrij van fricatieven,
verstoken van dentalen
hoewel de mond er vol van is,
de spreekwoordelijke tanden
die niet willen doorbijten,
het spreken verleerd, hoewel
volledig akoestisch uitgerust
zou je toch zeggen
men neme een conjunctief:
misschien dat dan voorwaardelijk
iets ontstaat, al was het maar
een vervalste traan – daar
waar je staat
© Danny Habets, 2013
#
deze manie manier om deze vrolijke overvolle
flessen met hun overdadig klotsende
inhoud overal over anderen uit te
gieten alsof het niks is en alle perken te buiten
gaat alsof het niks is wat je zorgvuldig
over tijden zou moeten spreiden geduldig
verrijken je krachten sparen je klachten bewaren
voor een onbestemd en onbevredigend later –
wat denk je nou zelf te denken tegen
die tijd dat er nog wat op te halen valt als de gele
regen om je verhalen heen klatert je herinneringen
in het zand schrijft met de precisie van een standaardafwijking –
het blijft gokken op een onnatuurlijke pose een pijnloze
verdwijning een veeg uit de pan een allesverslindend
langzaam wegkwijnen van de zandkorrels
in het opboerende moeras en wat dan opborrelt
tussen de lange tenen van je geheugen
bij elke voetstap die je zette – naar eigen keuze
#
carbonpapier; doorslagen
van het nu en hier
niet meer –
laagje voor laagje vet-
gedrukt || typografie van de ziel
—
galsteen; dooraderde
lever (zal ik je proeven?)
of de som der delen
delen?
—
verhuisbericht; we vermenigvuldigen
nog één keer
gisteren met morgen, totdat
de kamer onbewoond
is uitgewoond –
zwerfkeien door het achterraam; het asfalt
nat van de warme regen
#
ik doe nog geen vlieg kwaad
ik zet nog geen rem in werking
omdat de vlieg dood in de lamp ligt
omdat de hefboom nergens aan vast zit
hij kan ik kan van alles zijn
en nog wat – of gar nichts
dus hou ik tevergeefs de mepper
bij de hand
elk spel dat ik pleeg
loopt uit de hand
– niemand kan mij wat nazeggen