Ik loop de berg op, hij rolt mij af.
Aan deze rots verspil ik alle kracht.
Mijn verlegen glimlach ligt niet vast,
Maar is versteend, nog eer
de schilder mogelijkheden zag
idee met zijn verbeelding te verenigen.
Wij maken slechts wat droombaar is:
Een vurig licht, ja overweldigend
op zichzelf, maar ook onwerkelijk.
Een idee van een idee.
En men vergeet: hoe zeer de steen
Op de rug van Sisyfus zweet.
Men draaft en woelt vergeefs, en keert
Terug op zijn innigste schreden.
© Danny Habets, april 2025