Zal ik jou, mijn lief, bezingen
Op hoge en verheven toon
Of discussiëren over dingen
Die ons binden doodgewoon?
Waardoor gaat het pijnlijk wringen,
En verdien ik, naar het schijnt, je hoon?
Wat doet jou het raam uitspringen,
Wanneer val ik uit de toon?
Pluk de dag zeg jij, maar dagen
Zijn met moeite te verdragen
Als jij slechts schijnt bij nacht.
Helder sta je dan als ster
Aan de hemel, iets te ver
Om mij te zien, terwijl ik wacht.
© Danny Habets, februari 2023
Zeven dwergen waren nodig
Voor een dode koningin.
Geloofde iedereen daarin,
Waren sprookjes overbodig.
Boze tongen zijn onaardig:
Moeders mooiste is hij niet.
Toch vindt zij hem als ze ‘m ziet
Heel de zure appel waardig.
Grote stappen lijken klein:
Eén gulle hap, met zorg gekozen,
En een les niet te vergeten.
Onschuld zou voor eeuwig zijn.
Appels zouden blijven blozen.
Maar gulzig wil men beter weten.
© Danny Habets, februari 2023
Où est la très sage Heloïs,
Pour qui fut chastré et puis moyne
Pierre Esbaillart à Sainct-Denys?
Pour son amour eut cest essoyne.
(François Villon)
“Weleer” is weliswaar wat ouderwets, maar toch
een treffend woord, een speleding voor even tussen
een gratis lunch, meeslepend leven en het kussen
van jou, je zoetrode mond, liefst vandaag nog.
Maar waar ben jij, waar zijn de vlokken sneeuw van toen?
Je lijkt gedwarreld, verder weg dan ooit, zo wreed
ontluisterd. Wanneer werd het samen zijn te heet?
Ik had het nogmaals, vele malen willen doen!
De zon werd plots te hinderlijk, ze scheen te fel
voor gladgestreken plooien, kijk dan toch hoe snel
de sneeuw verdwijnt, die volle sneeuw van toen, “weleer”.
Nu zijn we uitgestormd, de lucht bedrieglijk klaar,
te kale vissen zwemmen in de vijver daar.
Mochten wij botsen op elkaar, ik deed het weer.
© Danny Habets, februari 2023
Men is geen ik
zo min als dat
ik mijzelf niet ben
maar een exemplarisch wij
(wij zijn echter /
niet majesteitelijk)
Ik ben ons
allemaal
van opzij
van dichtbij –
Men is een lyrisch subject
op een doodlopende weg
© Danny Habets, januari 2023
Nog steeds zie ik het licht niet,
Dat jij over mij laat schijnen.
Zo langzaam aan gaat het schrijnen,
Deze schaafplek, dit debiet
Aan komen, stromen en verdwijnen.
Men is zichzelf niet meer, de rivier
Spoelt alles schoon, weg van hier,
En laat wat was kleinzielig kwijnen.
Zo zit je op een avond in het bad,
Je kleine ziel gaat twee keer nat:
“Ik ben de maat van alle dingen.”
Het is te kort, je glijdt spiernaakt
Uit als je naar de handdoek haakt.
Het gisten laat zich niet bedwingen.
© Danny Habets, januari 2023
Ik ben gezwicht op klaarlichte dag.
Ik heb mij tegen het licht gehouden.
De sneeuwman is helaas verkouden,
Maar hij verliest niets aan gezag.
Het stormt, het hagelt bovenin,
De kogels hebben grote ogen.
Gelukkig heb ik wat bewogen,
Want dit is nog maar het begin.
De ogen kosten maar een schijn
Als ik naar binnen toe verdwijn,
Mij innig laaf aan navelstaren.
Versnelt de hartslag, hij gaat in galop
Ervandoor, ik ben aan mijn top
Als ik de kalmte moet bewaren.
© Danny Habets, januari 2023
Niks geen niets, iets minder nog
Dan vrijwel nihil, de niettegenstaande
Ideeënloosheid: vriendelijke doch
Nietsontziende, haastig betraande
Onaangedaanheid. Vlechting
In het nieuwe jaar, het aanstaande,
Zo men elke aanvechting
Weerstaat, zo gaande-
Weg, langs de neus weg, de mond
Open en bloot, met de dood
Op de lippen, liederlijk afgerond
Tegen de klippen op, ongenood.
Hoe dat dan zit, met die lieden?
Ik weet het ook niet, maar
Ik kan ze moeilijk in het openbaar
Tentoonstellen. Of verbieden.
Ik zet mijn beste beentje ergens
Waar het goed toeven lijkt,
Maar wie beter toekijkt,
Weet: dat is dus nergens.
Jij bent voor mij een hele bezoeking,
Ondanks / dankzij je bekoorlijkheden.
Ik had dit liever allemaal vermeden.
Och, breng mij toch niet in verzoeking.
© Danny Habets, op een grauwe 2 januari 2023
Ik ben totaal
Misplaatst
Zoals alles
Wat ik schrijf
Ik woon
in een verkeerde eeuw
– Adres onbekend
#
Soms
zou een mens
minder eenzaam
en meer alleen
willen zijn.
(Je kunt wel veel willen.)
© Danny Habets, medio december 2022.
Er is nog een beetje van mijzelf,
zoveel als dat jij weggenomen hebt.
Je laadt mij in, ik laat je gaan,
je hele gang, mijn klein bestaan.
Misschien ben ik niet klaar
voor deze tocht, maar jij gebaart
onophoudelijk. Je zegt: vergeet
niet af te wegen wat je weet,
en denkt, en voelt, en snapt.
“Het is tijd dat je opstapt.”
Dus duik ik onder zonder schroom.
Ik reis eerste klas in mijn droom
© Danny Habets, medio december 2022.
Maak je leeg, zet je hoofd op
zeven, vergeet je consistente
zelf, geef en leef je helemaal
uit, geef gas, maar niet te veel,
overweeg een pas of twee,
maar niet te veel, ken je zelf
op je plaats, mars, dit is er allemaal
voor iedereen en zijn moeder, dit
is het, verhip
hoeveel zit er wel niet
achter dichte deuren, ontluikende
gebruiken, rituelen om ons dood
en demonen van het lijf te houden, een oud
testament, getuige
van de ontelbare
ontelbaarheid.
Zoals in de liefde de zon
en de andere sterren.
© Danny Habets, december 2022