Voorbij de wegen,
denkend langs het spoor-
slags aanvaarde leven /
zegenrijke beeldbuis
vol sneeuw,
testbeeld van herinnering en
bediend op afstand /
strijkt hij langs de
randen van de nacht.
Een waterwerk –
maagdarmkanaal van de emotie
en merkteken bij de vleet –
slaat open, zoals
een zorgvuldig irrigerend
systeem, computergestuurd,
mooi weer speelt,
het bevruchten in tranen
niet kan laten en daarmee
zijn eigen huilbui voortbrengt,
(zonder reden).
Hij worstelt in directories,
zijn leven speelt zich
omhoog (Halleluja!),
de bomen in
de takken uit, en
een steeds repeterend geluid
blaast zich als een bolero
op / de dans ontsprongen
op dat nippertje, op
de randen van de nacht
een losbandig leven.
Beeld en scherm gaan
weer uit elkaar.
De pixels doven;
het kermen van het scherm
is niet voor dovemansoren:
statisch herovert de nacht
zijn rechten op de stroom.
© Danny Habets, 1997, 2011.