Gedicht in Maastrichts dialect

Iech sjievelde oet mien lief
en ligk noe bij de pieringe.
Oet alle mach höb ‘ch miech verzat,
mèr wat dachste: niks heelp dat.

Iech had nog gere get gebradzjeld, roondgesjaard
en (iech speul mèr eve ope kaart)
’n vlotte vrow nog liere kinne,
en veur eine kier nog obbenuits beginne.

Noe is ’t te laat, me wach ouch väöl te laank.
In dit ieweg duuster höb iech straank.
De huurs de pieringe euver diech aon’t mojle,

iech kin d’r af en touw get vaan verstoon.
Ezzebleef! Maak hei en dao een leukske in de groond
veur miech. Of nei, maak leever flínke kojle!