Hieronder een werkversie van de vertaling van Nijhoff’s beroemde gedicht Impasse:

Veer stoonte in de keuke, hetteke [/ zie] en iech.
‘ch dach al daoge laank: vraog ’t vendaog.
Meh umtot iech miech sjaomde veur mien vraog
wachde iech [op] ’t benkelik momint.

Meh noe, häör aon de geng zeend in häöre toemel,
en de kàns höbbend dee iech höbbe wow
zoe tot zie höl euver tröl antwoorde zow,
vroog iech: boe euver wèlste tot iech sjrief?

Zjus [/ riechteg] vink de fluitketel te fluite aon,
häör höllend in ’n wolk dee umhoeg steeg
nao de glycine door ’t boveleech

Daan antwoordt ze, oonderwijl zie lankzaamaon
dröppelend water op de koffie sjödt
en ziech de reuk verspreit: jong, iech weet ’t neet.

Origineel:

Wij stonden in de keuken, zij en ik.
Ik dacht al dagen lang: vraag het vandaag.
Maar omdat ik mij schaamde voor mijn vraag
wachtte ik het onbewaakte ogenblik.

Maar nu, haar bezig ziend in haar bedrijf,
en de kans hebbend die ik hebben wou
dat zij onvoorbereid antwoorden zou,
vroeg ik: waarover wil je dat ik schrijf?

Juist vangt de fluitketel te fluiten aan,
haar hullend in een wolk die opwaarts schiet
naar de glycine door het tuimelraam.

Dan antwoordt zij, terwijl zij langzaamaan
druppelend water op de koffie giet
en zich de geur verbreidt: ik weet het niet.