Onvergeten sleept je deze drift
tot over randen waar je niet wilt gaan.
Verbijsterd kijkt het zich zichzelf aan,
hoe alle tekens er zijn ingegrift.

Stevig denk je als een rots te staan,
maar dat blijkt slechts een broze klif.
Je denkt: ik ben het allergrootste gif,
de hand die aan zichzelf zal slaan.

Gelukkig speel ik veel toneel, en carnaval,
wat mij betreft, is altijd overal –
ik leef helemaal op van maskerade.

Een Prins der Duisternis ben ik gewis:
pas als de laatste gast verdwenen is,
zet ik dromen om in boze daden.

© Danny Habets, 30 maart 2023