Hoe donker lijkt de wolk
die komt aangedreven,
flitslicht, een draaikolk
vol onheil – indien gebleven
stort zometeen de hele
hemel op mijn dak,
aangeblazen woede en vele
striemen, je krijgt een nat pak.
Terwijl je wacht op de donder
die onvermijdelijk moet komen,
begin je hardop te dromen:
als nu eens, als nu eens niet.
Wie weet wat er gebeurt zonder!
En plots een zee van zon in het verschiet.
Jij en ik
zijn te dik
samen.
Dus verdun
ik jou zoveel
als ik me zelf gun.
Grote maatjes zijn we,
als haringen in een ton.
Spreekwoordelijk verzuren
we niet. We zijn te goede buren.
Ik ben ten dode opgeschreven,
zo valt in een boek te lezen.
Letter voor letter kruip
ik uit de tekst. Ik snuit
zelfs mijn neus op papier,
maar op 1 à 2 A4-tjes
wordt niet gekeken; soms sta
ik wel weken stil, soms ga
ik in 10 minuten door een dag.
Doodgaan op papier is een vak.
Met veel plezier vertrap
je mij als lezer, als een kakkerlak.
Nog langer wil ik je afleiden,
maar jij bent op de laatste bladzijde.
Ik ben tevreden. En het meisje dat nooit
huilt, is naast mij gaan zitten.
We drinken samen thee,
en herinneren ons dat zij niet huilt.
De zon blijft erg aardig,
en de krant vertelt ons
van de dag van gisteren.
“Wat betekent ‘eigenaardig’?”,
vraagt zij plots. De zon zit stil,
er valt een schaduw over de krant.
Dat het een aard heeft.
Daar weet ik niets van.
Wat schuilt er in dit bericht?
Dat het een eigen aard heeft?
Ik hou mij aan de nacht vast,
omdat de “begeerte” niet in de zin,
“gisteren” niet in “vandaag” past.
Tot in je bed zal ik spoken.
“Dit is een nieuw begin.”
Ik zal je – langzaam – uitkoken.
Tot in je navel zal ik staren.
(Geloof je er al in?)
Ik kan geen geheim bewaren.
Zonder twijfel poets ik je tanden,
dit is nog maar het begin.
En dan leen ik je handen.
terugtredende overhead, waardoor
bezinksel zich verheft
vanuit de onhoor-
bare bodemloze sloot
van stinkende gedachten, men beseft
zijn eigen zelf, ondergedompeld
in de dode bladeren
van de dagelijkse bureaucratie –
men maakt een manie
van de gedachten die de oppervlakte naderen
Dit voorspelt niets goeds: dat wit
in rood verandert, en water bij de wijn
gedaan wordt, en wijn bij bloed; dit
kan nooit de bedoeling geweest zijn.
Ik heb hier niet om gevraagd, ik
zie de bui al hangen, of beter: een lijk.
Als ik, zonder mokken, jouw agenda slik,
dan heb je wat te bergen met mij.
’s Middags was hij dood, bevroor
tot duizend taferelen dit plaatje –
klonen van de perfecte dood.
En alsof het zo moest zijn:
met een lans stak ik een gaatje
(ook ik deed water bij de wijn).
Toch zou ik willen pleiten
voor een loslip, een hardnek,
een goedlach,
zonder hardnekkig loslippig
of goedlachs te zijn
(want ik ben niet Frans
genoeg om vrolijk te zijn).
Taal bederft per definitie,
woord voor woord
bladert af, wat nog te lezen
valt. Is er een hemel
voor verschraaldheid? Om niet
te spreken over flectie?
© Danny Habets, 26-6-2010
Ik dronk langzaam – er was
niets te zien door ’t dikke glas.
Ik hoorde ’t rekenen alleen
van mijn moeder, die geen
tegenspraak van cijfers duldde.
Ik dronk cola voor een gulden,
totdat een luchtbel in mij steeg:
Ik dronk mij helemaal leeg.
Tussen de rozen dreef de zon
haar schaduw voort – men kon
de zorgen in de gevels lezen.
Zoals fel licht ook verduistert,
zo werd deze middag ontluisterd
en ook de dorst die dag verdreven.
Herfsttijloos maar niet onsterfelijk.
Onvergeetachtig maar niet onwerkelijk.
Gelukkig is het zonnig en zijn in Parijs
geen files naar het lijkt.
Men waant zich aan de oevers van de Seine,
met Isabelle, Marie-Louise of Marylène.
Te paard is nog altijd sneller dan te voet.
Daarom doet zo’n ziel het redelijk goed.
Op de Place de la Concorde, op een terras,
al draag je nog zo’n sleetse winterjas,
die je vriendelijk werd toebedeeld zo pas.
Nog één zomer om het te vergeten!
Maar elk jaar wil je er niet van weten
dat de vogels je al hebben leeggevreten.
© Danny Habets, 9-4-2010