De zure mandarijn is net een ijskonijn,
men bijt zijn tanden stuk op spijt.

Wat vindt de man in de straat ervan,
als hij stug wandelt in onhandigheid?

Wie liet zich zien, wie niet
op het feestje, verliet voortijdig

en met veel kabaal de feestzaal,
haalde herinneringen op aan haat-

zaaien en warme vijandschap?
Ook lust men wel pap van

de onvermijdelijke dijenkletsers,
de dronken ooms en de gewone

boze woorden, waarvan de fletse
echo’s nog uren blijven nahijgen,

hand- en-spandiensten verrichtend
voor de onvermijdelijke lynchpartij.

© Danny Habets, maart 2017