De nostalgie-paradox: je kijkt met warme gevoelens terug naar een verleden dat er niet meer is (en misschien wel nooit zo was), maar die gevoelens krijg je alleen doordat alles voortdurend verandert. Zonder verandering heeft nostalgie geen enkele bestaansgrond. Je zou soms terugwillen naar “toen”, maar als dat gelijk zou zijn aan “nu”, was er niks om met Sehnsucht naar terug te verlangen.

Daarom hebben “reactionairen”, mensen die de situatie van vroeger willen herstellen, meestal ongelijk. Ja, het is droevig dat sommige dingen er niet meer zijn. Of dat ze niet meer zijn zoals ze waren. Net zoals mensen. Daarom hebben projecten die een verleden proberen wederop te bouwen, bovenop de ruïnes van het nu, iets belachelijks, omdat het kitsch is. Alsof je probeert een lijk weer op te warmen, in de hoop dat het gaat spreken en bewegen. Het is ook een doodsteek voor de Sehnsucht, die gebaat is bij ruïnes en het gemis.